خیلی آرام خیلی سریع

بسم الله الرحمن الرحیم

من یه دفتر معمولی برای کارهای زندگیم دارم. مینوسم که این ساعت چه کار کردم و اون ساعت چه کار. الان یه نمونه از جدول رو اینجا قرار میدم:

ساعت	شنبه	یکشنبه	دوشنبه	سه شنبه
0-1
1-2
...
23-24

البته جدول من دستنویسه و نه تایپی. هر دو صفحه ای برای یک هفتست. و صفحه ی بعد هم سرتیتر های خطبه های نمازجمعه ی اون شهری که درش هستم رو می نویسم. هر هفته یک اسمی داره. مثلا هفته ی گذشته بالای جدولم نوشته بودم: بسم الله الرّحمن الرّحیم. یا جامع کل فوت. تقریبا از بهمن 94 شروع به این کار کردم. خیلی روش خوبیه. اوایل با مداد مینوشتم بعد تر با خودکار نوشتم. بعد تر با هایلایت موضوع ها را رنگی کردم. مثلا خواب رو بنفش، قران و نماز و دعا و زیارت و نمازجمعه را سبز. کلاس تدبر و مطالعات رو زرد. ورزش رو نارنجی. صله رحم و انواع روابطی که بار کاری یا علمی نداره مثل پیش خانوده نشستن و باهاشون اخبار دیدن یا چای خوردن یا فیلم دیدن یا جایی رفتن رو آبی کردم. وقتهایی که هیچ کاری نکردم و اصلا نمیدونم چجوری گذشت رو اصلا هایلایت نکردم. حالت های اون هفته مثل حوصله داشتن یا نداشتن، سرحال بودن یا نبودن و همین طور برنامه های اصلی رو هم ستون هشتم مینوسم. یعنی ستون بعد از ستون جمعه.
این روش فوق العاده عالیه، چرا که رشد آدم ها به شدت آرام و به شدت سریعه. من وقتی دفترم رو نگاه میکنم میبینم در این شش ماه خیلی رشد داشتم! ماشاالله. اما اگر نمینوشتم چه بسا که متوجه رشدم نمیشدم چرا که رشد بی سر و صدا رخ میده. خوب نیست آدم متوجه رشدش نشه.
و اما بعد...
یادم باشه یه بار نظرمو راجع به اینترنت و وبلاگ و تلگرام و.... امثال اون اینجا بگذارم. حتما از مصادیق گل به خودی خواهد بود. متنی در اینترنت بر ضد اینترنت.